Μερικές φορές, όταν το Κλισιοσκόπιο λέει ότι δεν πρέπει να ψηφίζουμε ανθρώπους σε βαθιά γεράματα, οι οποίοι τα έχουν παίξει γενικώς και ειδικώς, μας κατηγορούν ότι δεν σεβόμαστε ανθρώπους που έχουν φάει με το κουτάλι τα χρόνια τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Όταν λέμε ότι ο Δήμος δεν είναι ΚΑΠΗ και ότι δεν είναι δυνατόν να βγάζει ο καθείς τα κολλήματα μιας ζωής, αλλά και τις
γεροντοπαραξενιές του στην καμπούρα του λαού, μας λένε αναιδείς.
Όταν το συντάξιμο όριο ηλικίας πάει με τα Μνημόνια στα 67, χτυπιόμαστε και φωνάζουμε ότι δεν είναι δυνατόν να βάζουμε τη γριά που δεν τη βαστάνε τα πόδια της ή τα μυαλά της να δουλεύει μέχρι να πεθάνει. Αντίθετα, εμείς οι ίδιοι πάμε και ψηφίζουμε ό,τι 80χρονο δούμε σε ψηφοδέλτιο και μετά περιμένουμε διαλλακτικότητες, γρήγορα κοινωνικά αντανακλαστικά, διορατικότητες και γενικότερη επαφή με το περιβάλλον.
Όταν λέμε ότι ο Δήμος δεν είναι ΚΑΠΗ και ότι δεν είναι δυνατόν να βγάζει ο καθείς τα κολλήματα μιας ζωής, αλλά και τις
γεροντοπαραξενιές του στην καμπούρα του λαού, μας λένε αναιδείς.
Όταν το συντάξιμο όριο ηλικίας πάει με τα Μνημόνια στα 67, χτυπιόμαστε και φωνάζουμε ότι δεν είναι δυνατόν να βάζουμε τη γριά που δεν τη βαστάνε τα πόδια της ή τα μυαλά της να δουλεύει μέχρι να πεθάνει. Αντίθετα, εμείς οι ίδιοι πάμε και ψηφίζουμε ό,τι 80χρονο δούμε σε ψηφοδέλτιο και μετά περιμένουμε διαλλακτικότητες, γρήγορα κοινωνικά αντανακλαστικά, διορατικότητες και γενικότερη επαφή με το περιβάλλον.