Μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα, οι δημοκρατικές λύσεις που βλέπουμε εμείς είναι οι εξής:
α) Ορίζεις ένα εκλογικό μέτρο και μοιράζεις τις θέσεις βάσει ποσοστών.
β) Δίνεις από μια θέση στις πρώτες 4
παρατάξεις, ώστε να έχεις όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκπροσώπηση του λαού.
γ) Θεωρείς τον εκπρόσωπο των εργαζομένων extra μέλος και δίνεις από μια θέση και στις 5 παρατάξεις και έτσι δεν μένει κανείς εκτός.
Λογικό; Όχι, κατά τον Καλλικράτη, ο οποίος σκαρφίστηκε την εξής εξυπνάδα. Οι παρατάξεις της Αντιπολίτευσης προτείνουν δημότες ή Δημοτικούς Συμβούλους για όλες τις θέσεις και μετά όλοι μαζί ψηφίζουν ποιους θέλουν χωρίς κανέναν περιορισμό εδρών ή εκλογικής δύναμης. Δηλαδή θα μπορούσαν όλα τα υπόλοιπα μέλη των ΔΣ να προέρχονται ακόμη και από την τελευταία σε ψήφους παράταξη.
Και αρχίζει το αλισβερίσι... Ιδίως σε χώρα όπως η Ελλάδα και κυρίως σε Δήμο όπως ο δικός μας όπου συνένωση και προδοσίες γέννησαν ένα απίστευτο μπασταρδεμένο Δημοτικό Συμβούλιο, όπου δεν γουστάρει κανένας κανέναν και έχουν όλοι προηγούμενα με όλους. Συν το γεγονός ότι οι μισοί έχουν βλέψεις για Δήμαρχοι, αντιλαμβάνεται κανείς τι γίνεται κάθε φορά.
