Αντί σήμερα, με όσα έχουμε ζήσει, με όλη τη δυστυχία γύρω μας και όσα έχουν δει τα μάτια μας, το πράγμα να εξορθολογιστεί και να επιστρέψει στους ρομαντικούς καιρούς της ενασχόλησης με τα κοινά για το καλό του τόπου, όπου και αν γυρίσεις το κεφάλι σου ακούς ανθρώπους να σου λένε μόνο και μία φράση: "Να δούμε πού θα κάτσει η μπίλια"!
Κοινώς, στον Παπάγο και το Χολαργό ζούμε, εν μέσω της χειρότερης οικονομικής Κρίσης, την απόλυτη ρουλετοποίηση της Τοπικής
αυτοδιοίκησης.
Ο Δήμος έγινε Καζίνο! "Πού θα κάτσει η μπίλια", για να εκλεγούμε, για να τσιμπήσουμε καρεκλάκι, για να κερδίσουμε ό,τι μπορέσουμε να αρπάξουμε.
Δεν ακούς πλέον ούτε σχέδια για το καλό του τόπου, ούτε απλές αναλύσεις ιδεολογικών, έστω κομματικών συσχετισμών, βρε αδερφέ. Είναι που η πτώση του δικομματισμού και το χαλάρωμα του κομματισμού θα βελτίωνε αυτήν τη χώρα...
Δεν φταίνε ποτέ τα συστήματα, αλλά οι άνθρωποι μέσα σε αυτά. Όσο οι άνθρωποι θα έχουν αυτά τα μυαλά, ακόμη και αν δεν υπάρχει κανένα κόμμα και όλα είναι σε μία απολιτίκ νιρβάνα, σωτηρία δεν υπάρχει.
