Εμφανίστηκε από το πουθενά (Γαλάτσι) και ανέλαβε την προεδρία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Χολαργού, ρίχνοντας πολύ χρήμα.
Έπειτα, άρχισε παντός είδους δωρεές, άχρηστες-εντυπωσιασμού (σύλλογοι-προτομές κ.ά.), αλλά
και χρήσιμες (χλοοτάπητας Μάρκ Μαρσώ).
Έδωσε δανεικά και αγύριστα σε πολύ κόσμο. Έβγαλε και μερικούς από τη φυλακή, όπου βρίσκονταν λόγω χρεών. Γλίτωσε και κάποιους από το να μπουν στην ψειρού. Έσωσε, πολλές φορές και κάποιους που θα τους έδερναν οι δανειστές τους, λόγω τζογαδόρικων "ατυχιών" κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Με μεγάλο δε ενδιαφέρον, παρακολουθούμε πώς τον "ξεχρέωσαν" όλοι αυτοί, συν όσοι "ταΐστηκαν", ποικιλοτρόπως, κατά τη διάρκεια της 8ετούς θητείας του.
Η διαφορά με το Στάικο είναι ότι ο Νικολάου είχε ήδη αρκετά μεγάλη αυτοδιοικητική εμπειρία από το Γαλάτσι. Οι ομοιότητες, πάλι, πολλές.
Εμάς, δύο πράγματα μας έρχονται στο μυαλό:
1) Προσέξτε κύριε Στάικε μην πάθετε τα ίδια με το Νικολάου, διότι θα είναι κρίμα να κλαίτε τα λεφτά σας και δεν σας αξίζει.
2) Νικολάου έχουμε. Ξέρουμε τα καλά, τα κακά, τα κουσούρια, τις εμμονές και τα όριά του. Επίσης, γνωρίζουμε το πόσο θετικός ή αρνητικός μπορεί να γίνει. Δεν χρειαζόμαστε καινούργιο Νικολάου. Σκατά τα κάνουμε και μόνοι μας.
