Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, πέραν του
προχωρημένου της ηλικίας, τυγχάνει και κινητό νοσοκομείο. Μονίμως με έναν επίδεσμο σε κάποιο σημείο του σώματός του. Μία έσπαγε το χέρι, μία το πόδι, μία έμενε 6 μήνες στο κρεββάτι του πόνου, μία πάθαινε αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, μία έπεφτε στο ίσωμα, μία τον πόναγε το ένα, μία το άλλο. Παράλληλα, με εμφανή τα σημάδια έλλειψης συγκέντρωσης, λόγω γεροντικής άνοιας, όπως και το 90% των στελεχών Ξύδη και Νικολάου, δεν ήταν εφικτό σε κανέναν να συνεννοηθεί μαζί του. Πάλι καλά να λέμε που η σχετική δίκη έχει ως μόνο αντικείμενό της τους προϋπολογισμούς της περιόδου 2006-2009, διότι με τέτοιο ερείπιο, από μόνο του το γεγονός αποτελεί άθλο.
Πολλοί μας λένε ότι τους είναι αδιάφορο αν ο Παπαδόπουλος έκανε το paperwork του και ότι μόνη σημασία έχει αν έκανε έργο ή αν έκλεψε. Βλέπε κάτι άλλους που από χαρτιά είναι πρώτοι, αλλά από έργο και ηθική μηδέν. Σωστό και αυτό, αλλά ο Παπαδόπουλος το ξύλο το γλίτωσε λόγω ηλικίας και συνολικής κατάστασης υγείας. Μεταξύ μας, δεν έχει και νόημα να τον δείρεις. Σκοτώνεται, καθημερινά, από μόνος του.
Η ευθύνη για τα παραπάνω, φυσικά και ανήκει εξ ολοκλήρου στο Νικολάου και στις γνωστές αποτυχημένες επιλογές του. Επίσης, ανήκει στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, αλλά και στους ψηφοφόρους που δεν εμπιστεύονται άνθρωπο στην πολιτική, αν δεν προέρχεται από τζάκι ή αν δεν έχει περάσει τα δεύτερα στάδια του Αλτσχάιμερ.
