Έχοντας το πεδίο ελεύθερο, οι Ενεργοί Δημότες, κατά την πρώτη τετραετία τους, πέτυχαν να έχουν έναν οδοκαθαριστή με καροτσάκι, σχεδόν
σε κάθε γωνία του Χολαργού. Φυσικά, οι περισσότεροι είχαν πάει με σκοπό να μπουν και αυτοί σε γραφείο ή με το όνειρο να μονιμοποιηθούν στο Δημόσιο, αλλά βρέθηκαν με τα συμπράγκαλα αγκαλιά να καθαρίζουν.
Επειδή ο Έλλην είναι το γνωστό εκείνο ον, το οποίο, όσο είναι όξω, παρακαλάει για "μία δουλίτσα οτιδήποτε, πεινάω", αλλά όταν χωθεί γίνεται "δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά, αλλά να γίνω μόνιμος, να μπω σε γραφείο και να τα ξύνω", οι μισοί και πλέον από τους οδοκαθαριστές του Νικολάου κορόιδευαν και θα σας πούμε αμέσως πώς.
