Δεν μας φταίει κανείς. Μόνοι μας μπλέκουμε (μέρος 7ο)

Ο Ξύδης, φυσικά, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να εκλεγεί. Του έκατσε και η κωλοφαρδία τού σύμπαντος, από πεντακόσιες μεριές και μας κατσικώθηκε. Τι να κάνουμε εμείς τώρα; Να κλαίμε που είπε τόσα ψέμματα για να εκλεγεί; Να φωνάζουμε που η φιλοσοφία της Διοίκησης είναι Παπαγοκεντρική; Να διαλαλούμε τη διάλυση και την απαξίωση του Χολαργού, όταν έστελνε προεκλογικά SMS ότι οι Έλληνες ψηφίζουν Ξύδη, ενώ οι
Αλβανοπακιστανοί Χολαργιώτες ψήφιζαν τους άλλους; Εκεί ήταν όλα, μπροστά μας.

Μήπως να πέσουμε από τα σύννεφα που οι νεκροφόρες των Χολαργιωτών δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουν από τον ίδιο δρόμο με τις νεκροφόρες των Στρατηγών; Μήπως να ουρλιάξουμε που τα εγγόνια των Χολαργιωτών δεν μπορούν να πηγαίνουν στους ίδιους Παιδικούς Σταθμούς με τα εγγόνια των Στρατηγών; Μήπως να γελάσουμε που οι κυρίες του Παπάγου αρνούνται το καλοκαίρι να πηγαίνουν στα μπάνια του ΚΑΠΗ με πούλμαν όπου μέσα υπήρχαν... Χολαργιώτισες; Μήπως να κλάψουμε που επίσης αρνούνται να κολυμπήσουν στα ίδια νερά με τους Χολαργιώτες; Μήπως να αποδεχτούμε ότι είμαστε Πακιστανοί, άρα καλώς το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, αλλά... πολιτισμικό, όπως λέει και κάποιος από εκεί μέσα που έχει και μεγάλες φιλοδοξίες;