Παλαιότερα, λοιπόν, χρειάζονταν μόνο 5 λεπτά σε μια τακτική συνεδρίαση, όπου ο κάθε επικεφαλής έδινε στον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου τα ονόματα των εκπροσώπων της παράταξής του στα Διοικητικά Συμβούλια των Νομικών Προσώπων και η ζωή συνεχιζόταν.
Πολλές φορές μάλιστα οι επικεφαλής δεν ήταν έτοιμοι μέχρι την ώρα του Συμβουλίου, αλλά έπαιρναν ένα τηλέφωνο τις επόμενες μέρες τον
Πρόεδρο και του έλεγαν τα ονόματα που είχε επιλέξει η παράταξή τους. Απλά, ωραία, τίμια και κατανοητά.
Αυτά μέχρι το 2010. Μετά ήρθε ο Καλλικράτης, οι προδοσίες σε όλες τις παρατάξεις, οι υπέρμετρες φιλοδοξίες πάρα πολλών και πάρα πολύ άσχετων και άχρηστων, ο Ξύδης και φυσικά η κόντρα Παπάγου-Χολαργού, την οποία δημιούργησε από το πουθενά η σημερινή Διοίκηση.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα από το βλάκα που έφτιαξε τον Καλλικράτη.
Πολλές φορές μάλιστα οι επικεφαλής δεν ήταν έτοιμοι μέχρι την ώρα του Συμβουλίου, αλλά έπαιρναν ένα τηλέφωνο τις επόμενες μέρες τον
Πρόεδρο και του έλεγαν τα ονόματα που είχε επιλέξει η παράταξή τους. Απλά, ωραία, τίμια και κατανοητά.
Αυτά μέχρι το 2010. Μετά ήρθε ο Καλλικράτης, οι προδοσίες σε όλες τις παρατάξεις, οι υπέρμετρες φιλοδοξίες πάρα πολλών και πάρα πολύ άσχετων και άχρηστων, ο Ξύδης και φυσικά η κόντρα Παπάγου-Χολαργού, την οποία δημιούργησε από το πουθενά η σημερινή Διοίκηση.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα από το βλάκα που έφτιαξε τον Καλλικράτη.
