Με λίγα λόγια, ο Ξύδης ήθελε να κάνει μία εσωτερική μετακίνηση προσωπικού. Κοινώς να φυτέψει κάποιον δικό του εκεί που ήθελε. Πήρε αριθμό πρωτοκόλλου στις 7 Φεβρουαρίου και ανήρτησε την Απόφαση στη Διαύγεια, την επόμενη μέρα, στις 8 Φεβρουαρίου.
Μόνο που η Απόφαση είναι συγχρόνως και Ανακοίνωση. Δηλαδή, όποιος ήθελε μπορούσε να καταθέσει σχετική αίτηση. Για να αποφύγει τη
διαδικασία της κρίσης ή την αποτυχία του εγχειρήματος, αν κάποιος άλλος αντικειμενικά πιο κατάλληλος εκδήλωνε ενδιαφέρον, ο Ξύδης όρισε ως προθεσμία υποβολής αιτήσεων το χρονικό διάστημα, από 2 έως 6 Φεβρουαρίου.
Δηλαδή, η Απόφαση και η Ανάρτηση έγιναν ετεροχρονισμένα και είχαν αναδρομική ισχύ, πράγμα όχι μόνο παράτυπο, αλλά και παράνομο, βάσει όλων των αρχών Δικαίου.
Κοινώς, ο μόνος που γνώριζε και μπορούσε να καταθέσει αίτηση ήταν ο εκλεκτός του Ξύδη και όλοι οι άλλοι, όταν το είδαν, αν το είδαν ποτέ, είχαν ήδη χάσει την προθεσμία. Κέντημα, κυρ Αλέκο!
