Τι πίκρα είναι αυτή των Ελλήνων, στην Ελλάδα, θα το βρει ο ψυχολόγος του μέλλοντος. Με λίγα λόγια, δεν χρειαζόμαστε Συλλόγους για να αγαπάμε και να νοσταλγούμε τα χωριά μας. Αν θέλουμε, μπορούμε να πάρουμε 2 φίλους, να πάμε σε μία ταβέρνα και να θυμηθούμε τα
παλιά. Δεν χρειάζεται να μαζεύουμε, κάθε φορά, 200 άτομα για να μοστράρουμε.
Εν ολίγοις, οι συγκεκριμένοι Σύλλογοι κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης δεν έχουν πλέον, αλλά υφίστανται τόσο για να μαζεύουν χρήματα, όσο και για να δημιουργούν τάχα μου συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ πολιτευτών και ψηφοφόρων, ώστε να μην τους φεύγουν τα πρόβατα προς άγνωστες κατευθύνσεις. Ας ελπίσουμε ότι και αυτό το θλιβερό φαινόμενο, μέρα με τη μέρα, θα ελαττούται.
