Αντί, δηλαδή, να κάνει το σταυρό του που την έχει γλιτώσει μέχρι τώρα, βγάζει και γλώσσα. Αυτό δεν είναι δυνατόν να περάσει έτσι και για αυτό θα σας δείξουμε όλη την εικόνα και ας βγάλει ο καθείς τα συμπεράσματά του.
Γενικώς, στην περιοχή μας, οι δικαστικές υποθέσεις που σχετίζονται με συκοφαντικές δημοσιεύσεις, πάνε ως εξής: Ο θιγόμενος κινείται νομικά, ο κατηγορούμενος δημιουργεί μία ομάδα ιδίων συμφερόντων και σε πρώτη φάση αρχίζει ο πολιτικός εκβιασμός, ώστε να αποσυρθούν οι κατηγορίες.
Αν δεν πιάσει αυτό, ακολουθεί ο δεύτερος γύρος, όπου ο κατηγορούμενος πουλάει πολιτική στήριξη και προεκλογική
εκδούλευση στο θιγέντα, απευθυνόμενος στα κατώτατα ένστικτά του. Αν ο κατήγορος δεν είναι τόσο αναξιοπρεπής και εμμείνει στις θέσεις του, ξεκινάει το παρακάλι, το κλάμα, ενώ μπαίνουν λυτοί και δεμένοι, συγγενείς και φίλοι στη μέση, ώστε να φέρουν το θιγέντα στο φιλότιμο και να λυπηθεί τον εκάστοτε εκδότη.
Η αρχική μαγκιά του εκδότη καταλήγει σε φράσεις όπως: "Έλα μωρέ, λυπήσου τον, είναι κακομοίρης, είναι φτωχός άνθρωπος, το 'χει χαμένο, δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν θα το ξανακάνει κ.τ.λ.". Εμείς, πάντως, θα προτιμούσαμε να καταδικαστούμε, παρά να μας αθωώσουν λόγω βλακείας.
