Όλη η απατεωνιά και το αίσχος με το Καφέ του Χολαργού (μέρος 4ο)

Το Καφέ, όταν άνηκε πραγματικά στο Δήμο
και όλα γύρω του λειτουργούσαν

Το Καφέ ήταν Δημοτικό όταν άνηκε στο Δήμο και δεν υπήρχε καμία πρεμούρα να έχει κέρδη και έτσι οι τιμές ήταν αβίαστα χαμηλές και χαμήλωναν και άλλο μέρα με τη μέρα και σεζόν με τη σεζόν. Και τότε δεν είχαμε τη σημερινή Κρίση, αλλά το ημερολόγιο έγραφε 2008, 2009, 2010! Παρά ταύτα, το Καφέ είχε κέρδη και πολύ σημαντικά μάλιστα, αλλά δεν τα έβαζε κανείς στην τσέπα και αυτό μάλλον ήταν κακό για κάποιους...

Το Καφέ ήταν Δημοτικό, όταν μπορούσε
να έχει όσους εργαζομένους απαιτούνταν, χωρίς να ενδιαφέρει κάποιον μεροκαματιάρη επιχειρηματία πλειοδότη πόσο θα είναι το τελικό κέρδος του και αν θα "βγει". Και έτσι η εξυπηρέτηση ήταν αυτή που έπρεπε και δεν λειτουργούσε με τους τρεις και ο κούκος, όπως επί Ξύδη, όταν και περίμενες γύρω στο 20λεπτο για να σου πάρουν παραγγελία και καμιά ώρα για να έρθουν έστω τα νερά και ας υπήρχαν μόνο 2 παρέες στο χώρο.

Οι δε μισθοί στα πρώτα χρόνια ήταν αξιοπρεπέστατοι, διότι εξίσου δεν υπήρχε κανείς ιδιώτης που να εκμεταλλεύεται υπαλλήλους για ένα κομμάτι ψωμί, για να μπορεί να βγάλει το ενοίκιο, το ρεύμα, το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ του κ.τ.λ. Αλλά πάλι ο Βραχιολίδης, ο Κουγιουμτζόπουλος και ο Καραμανέας μιλούσαν για εξωφρενικούς μισθούς και κατασπατάληση δημοσίου χρήματος και ας είχε θετικό ισολογισμό το Καφέ. Που να είναι άνεργα μια ζωή τα παιδιά και τα εγγόνια τους ή μάλλον να είναι στην εκμετάλλευση, για να δουν τη γλύκα.